Tadeusz Ślusarski

---

Życiorys

Urodził się w Żarach, będąc synem Ignacego i Cecylii z d. Grzmil. W 1969 roku ukończył technikum samochodowe w swoim rodzinnym mieście, a dziewięć lat później uzyskał dyplom z poznańskiej Akademii Wychowania Fizycznego. Swoim talentem i determinacją zasłynął jako lekkoatleta, uczęszczając na podium mistrzostw Polski seniorów aż trzynaście razy, w tym pięciokrotnie sięgając po złoty medal. W latach 1972–1985 reprezentował Polskę w meczach międzypaństwowych, zdobywając w sumie sześć indywidualnych zwycięstw.

Wyróżniał się jako czterokrotny rekordzista Polski. Jego największym osiągnięciem było ustanowienie rekordu Europy razem z Władysławem Kozakiewiczem, wynikiem 5,62, co miało miejsce 29 maja 1976 roku podczas zawodów ligi lekkoatletycznej. Dodatkowo, 8 lutego 1976 roku w Warszawie pobił halowy rekord świata, osiągając wynik 5,56. W 1976 roku zajmował piątą pozycję w plebiscycie Przeglądu Sportowego, a cztery lata później znalazł się na ósmej pozycji tego samego plebiscytu.

W 2009 roku Tadeusz Ślusarski zajął drugie miejsce w konkursie na najlepszych zawodników 90-lecia Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, ustępując jedynie Władysławowi Kozakiewiczowi. Niestety, jego życie tragicznie zakończyło się w wypadku samochodowym, który miał miejsce 17 sierpnia 1998 roku, niedaleko Wolina, gdzie zginął wraz z Władysławem Komarem.

Za swoje osiągnięcia sportowe został uhonorowany tytułem oraz odznaką Zasłużony Mistrz Sportu. Oprócz tego, przyznano mu Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, a także pośmiertnie Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski w 1998 roku.

Kariera sportowa

Początki

Tadeusz Ślusarski rozpoczął swoją karierę sportową w szkole podstawowej, gdzie zapał do sportu podsycił nauczyciel wychowania fizycznego Henryk Jach. W roku 1962, z jego rekomendacji, Ślusarski dołączył do klubu MKS Sokół Żary. Początkowo brał udział w zawodach dziecięcych oraz młodzieżowych, startując w różnych dyscyplinach, takich jak bieg sprinterski, skok wzwyż, skok w dal, a także w czwórboju lekkoatletycznym. W latach 1964–1969 uczęszczał do technikum samochodowego w Żarach, gdzie po raz pierwszy zetknął się z biegiem o tyczce. To właśnie tam, pod okiem Grzegorza Kurkiewicza, będącego jego wychowawcą i jednocześnie propagatorem tej konkurencji, Ślusarski zaczął poważnie trenować. Jego debiutancki skok w tej dyscyplinie miał miejsce na szkolnej sali gimnastycznej, gdzie uzyskał wysokość 2,75 metra. Podczas małego memoriału Janusza Kusocińskiego, odbywającego się w Poznaniu, został dostrzeżony przez Andrzeja Krzesińskiego, ówczesnego trenera reprezentacji. W roku 1968 zajął 6. miejsce na europejskich igrzyskach juniorów, co zaowocowało przenosinami do Warszawy i rozpoczęciem treningów w klubie Skra.

1971–1975

W roku 1971 Ślusarski osiągnął swój pierwszy medal mistrzostw kraju, zdobywając trzecie miejsce w zawodach na stołecznym stadionie Skry. Już w kolejnym sezonie zdobył tytuł mistrza Polski, a 6 sierpnia 1972 roku, podczas zawodów w Bydgoszczy, skacząc na wysokość 5,29, poprawił rekord Polski, który należał do Wojciecha Buciarskiego oraz Tadeusza Olszewskiego. Na dziesięć dni przed igrzyskami olimpijskimi w Monachium, 18 sierpnia, w Warszawie, podniósł ten wynik do 5,30 metra, ustanawiając nowy rekord kraju. Niestety, jego debiut na igrzyskach olimpijskich w 1972 roku zakończył się bez zaliczenia żadnego skoku w finale. W tym samym roku zadebiutował również w meczu międzypaństwowym, rywalizując z reprezentacją Wielkiej Brytanii. W 1973 roku zdobył wicemistrzostwo Polski, a w 1974 roku odniósł pierwszy międzynarodowy sukces, triumfując w halowych mistrzostwach Europy w Göteborgu. Kilka miesięcy później, na stadionie olimpijskim w Rzymie, zajął siódme miejsce podczas mistrzostw Europy. 20 czerwca 1974 roku poprawił rekord Polski po raz trzeci, osiągając wynik 5,42 metra. Na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy w 1975 roku powtórnie zdobył złoty medal.

Igrzyska Olimpijskie 1976

Sezon olimpijski w 1976 roku rozpoczął się pomyślnie dla Ślusarskiego. 8 lutego w Warszawie poprawił halowy rekord świata, osiągając rezultat 5,65 metra. 29 maja, podczas zawodów w Bydgoszczy, razem z Władysławem Kozakiewiczem ustanowili rekord Europy. Niestety, wkrótce po tym sukcesie ścisłkowca dotknęła kontuzja – zerwał ścięgno i skręcił stopę. Na igrzyska olimpijskie w Montrealu udało mu się wyjechać dzięki staraniom jego trenera Krzesińskiego, który wywalczył dla niego miejsce w reprezentacji. Ślusarski nie był uważany za faworyta. Eliminacje miały miejsce 24 lipca, a konkurs finałowy odbył się dwa dni później. W eliminacjach uzyskał wynik 5,10 metra oraz awansował do finału z szesnastym rezultatem. W finale, po trzech zaliczonych skokach na wysokości 5,20; 5,40; oraz 5,50, zdobył złoty medal. Ostatnim skokiem wyrównał rekord olimpijski. Próbował jeszcze poprawić wynik, ale trzy podejścia do 5,55 metra nie zakończyły się sukcesem. Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Montrealu.

5,00	5,10	5,20	5,25	5,30	5,35	5,40	5,45	5,50	5,55	Wynik	Komentarze
		o				o		o	x x x	5,50	rekord olimpijski

1977–1979

W latach 1977–1979 Ślusarski odnosił kolejne sukcesy, zdobywając srebrne medale mistrzostw Polski seniorów. Podczas uniwersjady w Sofii w 1977 roku uplasował się na drugim miejscu, przegrywając jedynie z kolegą z drużyny, Władysławem Kozakiewiczem. Rok później, podczas halowych mistrzostw Europy w Mediolanie, zdobył swoje drugie złoto. Niestety, nieudanym występem zakończył mistrzostwa Europy w 1978 roku w Pradze, gdzie nie zaliczył żadnej wysokości w eliminacjach. W następnym sezonie zajął drugie miejsce w półfinale Pucharu Europy, ustępując jedynie reprezentantowi RFN, Güntherowi Lohre.

Igrzyska Olimpijskie 1980

W roku 1980 Ślusarski rozpoczął od nieudanego startu w halowych mistrzostwach Europy, gdzie nie uzyskał żadnej wysokości w finale. Podczas zawodów na stadionie Łużniki 28 lipca, skoczył 5,40 metra, co zapewniło mu zwycięstwo w eliminacjach, ex aequo z Mariuszem Klimczykiem. Finał skoku o tyczce zaplanowano na ten sam dzień, a Polacy wciąż czekali na złoty medal podczas igrzysk. W finale, podobnie jak cztery lata wcześniej w Montrealu, Ślusarski zaliczył tylko trzy wysokości: 5,35; 5,55; oraz 5,65, które przeskoczył w ostatniej próbie, wyrównując tym samym rekord olimpijski. Ostatecznie zajął drugie miejsce ex aequo z Konstantinem Wołkowem z ZSRR, a złoty medal zdobył Władysław Kozakiewicz, osiągając wynik 5,78 metra, co stanowiło nowy rekord świata. Poniższa tabela prezentuje start Tadeusza Ślusarskiego podczas finału olimpijskiego w Moskwie.

5,15	5,25	5,35	5,45	5,50	5,55	5,60	5,65	5,75	Wynik
–	–	o	–	–	o	–	x x o	x x x	5,65

Po 1981

Po igrzyskach w Moskwie Ślusarski nie odnosił już znaczących sukcesów na arenie międzynarodowej, z wyjątkiem czwartego miejsca w pierwszych mistrzostwach świata, które miały miejsce w 1983 roku. W tym samym roku wziął udział w halowych mistrzostwach Europy oraz finale Pucharu Europy. Ostatni raz reprezentował Polskę w meczu międzypaństwowym w 1985 roku, rywalizując z Włochami. W 1986 roku zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w Grudziądzu i zakończył karierę sportową w 1988 roku.

Po zakończeniu kariery

W 1988 roku, w wieku 38 lat, Tadeusz Ślusarski zakończył swoją sportową karierę. Decyzja o zaprzestaniu aktywnego uprawiania skoku o tyczce była procesem, który trwał przez wiele lat. W ostatnich okresach kariery związał się ze Szwecją, gdzie łączył treningi z pracą zawodową. Po powrocie do Polski, objął funkcję trenera w klubie Skrze, a także w lokalnym ośrodku sportowym w Otwocku, gdzie mieszkał na stałe. W tej podwarszawskiej miejscowości pracował jako nauczyciel wychowania fizycznego w liceum im. Gałczyńskiego.

Śmierć, pogrzeb, upamiętnienie

Niestety, Tadeusz Ślusarski zginął tragicznie 17 sierpnia 1998 roku w wypadku drogowym na krajowej drodze nr 3 (E65), w rejonie pomiędzy Przybiernowem a Brzozowem, w powiecie goleniowskim. Razem z nim w zdarzeniu zginął inny znany sportowiec, Władysław Komar, zdobywca złotego medalu olimpijskiego z Monachium z 1972 roku w pchnięciu kulą. Trzecią ofiarą wypadku był Jarosław Marzec, reprezentant Polski w biegu na 400 m. W miejscu, w którym doszło do wypadku, powstał pomnik upamiętniający tych wybitnych sportowców (53°46′45,3″N 14°46′39,0″E/53,779249 14,777497).

Na cześć tragicznie zmarłego tyczkarza, nadano imię Tadeusza Ślusarskiego stadionowi klubu Start Otwock oraz przylegającej do niego ulicy. Tadeusz Ślusarski został pochowany obok Władysława Komara na warszawskich Powązkach (kwatera A3 tuje-3-26). W jego rodzinnym mieście Żary oraz w Otwocku odbywają się memoriały poświęcone jego pamięci, w których główną rolę odgrywa skok o tyczce.

W 2022 roku, na jednej ze ścian bloku przy ul. Sportowej 8 w Otwocku został stworzony mural z wizerunkiem Tadeusza Ślusarskiego, jego autorem jest Tomasz Smieszkoł.

Osiągnięcia

Imprezy międzynarodowe

Rok	Nazwa imprezy	Lokalizacja	Pozycja	Wynik
1968	Europejskie igrzyska juniorów	Lipsk	6. miejsce	4,20
1972	Igrzyska olimpijskie	Monachium	–	NM
1974	Halowe mistrzostwa Europy	Göteborg	1. miejsce	5,35
1974	Mistrzostwa Europy	Rzym	7. miejsce	5,20
1976	Igrzyska olimpijskie	Montreal	1. miejsce	5,50
1977	Uniwersjada	Sofia	2. miejsce	5,50
1978	Halowe mistrzostwa Europy	Mediolan	1. miejsce	5,45
1978	Mistrzostwa Europy	Praga	–	NM
1979	Półfinał Pucharu Europy	Lüdenscheid	2. miejsce	5,40
1980	Halowe mistrzostwa Europy	Sindelfingen	–	NM
1980	Igrzyska olimpijskie	Moskwa	2. miejsce	5,65
1982	Mistrzostwa Europy	Ateny	12. miejsce	5,35
1983	Halowe mistrzostwa Europy	Budapeszt	5. miejsce	5,50
1983	Finał Pucharu Europy	Londyn	5. miejsce	5,20
1983	Mistrzostwa świata	Helsinki	4. miejsce	5,55

Mistrzostwa Polski seniorów

Stadion

Tadeusz Ślusarski wziął udział w finale mistrzostw Polski seniorów aż czternaście razy, co jest znaczącym osiągnięciem. Warto podkreślić, że nigdy nie znalazł się niżej niż na czwartej pozycji, z wyjątkiem 1985 roku, kiedy to zajął miejsce poza podium. W klasyfikacji wszech czasów mistrzostw Polski, z imponującymi osiągnięciami, zajmuje on piątą lokatę. Jego dorobek medalowy obejmuje 5 złotych, 5 srebrnych oraz 3 brązowe medale.

Mistrzostwa Polski	Pozycja	Wynik
1971, Warszawa	3.	4,70
1972, Warszawa	1.	5,30
1973, Warszawa	2.	5,32
1974, Warszawa	1.	5,40
1975, Bydgoszcz	1.	5,30
1977, Bydgoszcz	2.	5,45
1978, Warszawa	2.	5,50
1979, Poznań	2.	5,40
1981, Zabrze	2.	5,55
1982, Lublin	1.	5,30
1983, Bydgoszcz	1.	5,65
1984, Lublin	3.	5,50
1985, Bydgoszcz	4.	5,30
1986, Grudziądz	3.	5,20

Hala

Na halowych mistrzostwach Polski, Tadeusz zdobył siedem medali, w tym 4 złote. W kategorii wszech czasów w tym aspekcie jego osiągnięcia również plasują się na piątym miejscu.

Mistrzostwa Polski	Pozycja	Wynik
1974, Katowice	2. miejsce	5,20
1976, Warszawa	1. miejsce	5,56
1978, Zabrze	1. miejsce	5,52
1980, Zabrze	3. miejsce	5,30
1983, Warszawa	1. miejsce	5,55
1984, Zabrze	1. miejsce	5,55
1986, Zabrze	3. miejsce	5,55

Progresja wyników

Prezentujemy wyniki kariery Tadeusza Ślusarskiego, które ukazują jego osiągnięcia na przestrzeni lat. W poniższej tabeli można znaleźć wyniki z różnych etapów jego życia sportowego oraz najważniejsze daty i miejsca, w których odbywały się te wydarzenia.

Wiek	Rezultat	Data	Miejsce
16	3,40	1966	–
17	4,20	1967	–
18	4,50	15 sierpnia 1968	Livorno
19	4,60	21 czerwca 1969	Warszawa
20	4,80	31 maja 1970	Warszawa
21	5,00	25 lipca 1971	Warszawa
22	5,35	18 sierpnia 1972	Warszawa
23	5,32	12 września 1973	Warszawa
24	5,42	20 czerwca 1974	Warszawa
25	5,35	30 sierpnia 1975	Warszawa
26	5,62	29 maja 1976	Bydgoszcz
27	5,55	5 czerwca 1977	Bydgoszcz
28	5,60	30 maja 1978	Grudziądz
29	5,50	8 czerwca 1979	Bratysława
30	5,65	9 czerwca 1980	Warszawa
31	5,55	26 czerwca 1981	Poznań
32	5,60	7 lipca 1982	Mediolan
33	5,70	26 sierpnia 1983	Bruksela
34	5,50	24 czerwca 1984	Lublin
35	5,62	8 lipca 1985	Recklinghausen
36	5,25	1986	–
37	5,40	21 lipca 1987	Turku
38	5,40	4 maja 1988	Tokio
47	4,50	5 czerwca 1997	Poznań

Rekordy życiowe

Rekordy życiowe Tadeusza Ślusarskiego to doskonały przykład jego osiągnięć w lekkoatletyce. Zawodnik ten zdobył niezwykłe wyniki w skoku o tyczce, co czyni go jedną z wyróżniających się postaci w tej dziedzinie.

Typ konkurencji	Wynik	Termin	Miasto	Notatki
Skok o tyczce – zawody pokazowe	5,71	7 września 1983	Bolonia	–
Skok o tyczce – stadion	5,70	26 sierpnia 1983	Bruksela	Memorial Van Damme – 11. rezultat w historii polskiej lekkoatletyki
Skok o tyczce – hala	5,62	10 lutego 1983	Wiedeń	–

---

Oceń: Tadeusz Ślusarski

---